Widzisz dużą grupę. Myślisz sobie, że czeka Cię bezproduktywne spotkanie? To całkiem możliwe, jeśli nie przygotujesz odpowiednich narzędzi. Wtedy chaos murowany. Ale spokojnie, są na niego sposoby!
Co potrzebujesz:
- Odpowiednią ilość moderatorów (uprzednio przygotowanych do swojej roli).
- Odpowiednią ilość tematów do przepracowania (przy grupie przynajmniej 12 osób potrzebujesz ich co najmniej dwa – jeśli chcesz ją podzielić na dwa zespoły. Ergo: tematów potrzebujesz tyle, ile masz zespołów).
- Odpowiednią ilość sal do pracy warsztatowej oraz dużą salę do prezentacji wniosków wypracowanych przez grupy na forum.
- Rzecz jasna, odpowiednią ilość flipów i kolorowych flamastrów (BTW: wybieraj tylko te ekologiczne!).
Korzyści:
- Zaangażujesz wszystkich obecnych (mniej przebojowe czy aktywne osoby w mniejszych zespołach będą miały większą szansę dzielić się pomysłami).
- Unikniesz chaosu, tak charakterystycznego dla pracy w większych grupach. Dyskusja przebiega w z góry ustalony i uporządkowany sposób. Ty, jako prowadzący spotkanie, nadajesz mu pewne ramy, określasz po jakim czasie będą następować zmiany, w jaki sposób zostaną zaprezentowane wnioski (tu decydować może każdy moderator indywidualnie lub Ty z góry określasz sposób prezentacji, np. listę czy drzewo pomysłów).
- Zwiększasz produktywność współpracowników. Metoda umożliwia wybrzmienie nowych pomysłów, ale też i takich, które rozwijają się w oparciu o zaproponowane przez poprzednie grupy. Poza tym, zauważ, że w jednym czasie omawianych będzie kilka wyzwań. Innymi słowy, możesz być pewien, że spotkanie zakończysz z dużą ilością przepracowanych wniosków.
Geneza The Charrette Procedure
Nazwa wywodzi się od stylu pracy francuskich studentów architektury z początku XIX wieku. Wtedy (zresztą, tak samo jak i dziś 😉), gdy zbliżał się termin oddania projektu, uczniowie zwiększali tempo swojej pracy. Żeby zaoszczędzić wysiłku konsultowania swoich projektów z dużą ilością osób przewozili je na dwukołowych wózkach (z francuskiego: charette).
Za: http://www.harvarddesignmagazine.org/issues/33/are-charrettes-old-school
Przebieg „Metody Wózka”
- Podziel uczestników na mniejsze zespoły. Zadbaj o ich różnorodność tak, by grupy były multidyscyplinarne.
- Do każdej z grup przydziel moderatora (grupa może też go sama wybrać). Odpowiedzialni będą oni za moderowanie dyskusją, pilnowanie czasu, spisywanie wniosków.
- W czasie około 20minutowych bloków każda z grup pracuje nad jednym tematem (ważne: powinny się one różnić między sobą). Tematy do omówienia krążą pomiędzy grupami (przypominając metodę wózka z udziałem francuskich studentów właśnie).
- Po ustalonym czasie moderatorzy przechodzą do nowej grupy z nowym tematem. Jeśli temat się powtarza (tzn. inna grupa pracowała już nad tym tematem), moderator podsumowuje wypracowane do tej pory wnioski i nadbudowuje je propozycjami nowej grupy.
- Na końcu moderatorzy zbierają wnioski odnośnie danego tematu w całość i prezentują je już w obecności wszystkich grup.
Przykłady zastosowania:
- w gronie liderów pracujących nad nowym systemem wartości w organizacji (poszczególne tematy krążące między grupami to poszczególne wartości),
- w gronie stażystów pracujących nad ulepszeniem dedykowanych dla nich programów (np. Program Stażowy, Program Ambasadorski, Program on-boardingowy),
- w gronie specjalistów pracujących nad zaprojektowaniem działań rozwojowych w organizacji (np. Program Szkoleń, Wymiana wiedzy pomiędzy ekspertami, Program Mentorski, Narzędzia Rozwojowe).
Jeśli chcesz wiedzieć więcej o samej metodzie burzy mózgów (a nawet pobrać konspekt sesji kreatywnej) koniecznie zajrzyj do jednego z moich ostatnich wpisów: „3 kroki do kreatywnej burzy mózgów. Przydatne wskazówki”.
Przydało Ci się? Daj znać!
Photo by Dylan Gillis on Unsplash